Zmiana wysokości, ustalonych ugodą, świadczeń rentowych – art. 907 § 2 kc.

Na zasadzie art. 907 § 2 k.c. zmiana stosunków uzasadnia żądanie każdej ze stron zmiany wysokości lub czasu trwania zobowiązania do świadczeń rentowych.

W przypadku takim sama zmiana stosunków, jaka nastąpiła po pierwotnym oznaczeniu w umowie wysokości świadczenia rentowego, nie uzasadnia jeszcze "automatycznej" zmiany obowiązków strony zobowiązanej. Taka zmiana wymaga orzeczenia sądu. Konieczny jest zatem udział sądu, który ostatecznie rozstrzygnie o zmianie lub czasie trwania zobowiązania, o ile oczywiście umowa nie zostanie zmieniona przez obie strony. Z konstatacji tej wynika jednoznacznie, iż samo oświadczenie strony umowy (pozwanej), że doszło do zmiany stosunków i renta uzupełniająca nie jest należna nie wystarcza. Przy czym zmiany renty sąd nie może dokonać z urzędu, lecz tylko na żądanie strony (art. 907 § 2 k.c.). Żądanie to strona realizuje w postaci wytoczenia powództwa rozpatrywanego następnie przez sąd w odrębnym postępowaniu lub w ramach powództwa wzajemnego (art. 204 k.p.c.). 

W stanie faktycznym z orzeczenia Sądu Najwyższego z 2011 roku mającym jednak aktualnie doniosłe znaczenia powód domagał się m.in. niewypłaconej, zaległej z tytułu wyrównania zarobków renty wyrównawczej, prawo do której wywodził z ugody pozasądowej. Sąd Rejonowy w Bytomiu powództwo oddalił. Sąd Rejonowy ustalił, iż powód z uwagi na chorobę zawodową przeszedł na rentę z tytułu trwałej niezdolności do pracy w 1994 r. W połowie 1998 r. powód zawarł z pracodawcą ugodę pozasądową, na podstawie której pozwana wypłacała powodowi rentę wyrównawczą. Świadczenie rentowe wypłacał na rzecz powoda Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Od 2007 r. powód otrzymywał z ZUS 100% renty inwalidzkiej i 50% emerytury (świadczenia "zbiegowe"). W 2008 r. pozwana poinformowała powoda, iż w związku z otrzymaniem świadczenia zbiegowego nastąpiła nadpłata renty wyrównawczej, której zwrotu się domaga. Pozwana wstrzymała też wypłatę renty na bieżąco. 

CZYTAJ WIĘCEJ >>