Pierwsza sytuacja zachodzi, w przypadku umorzenia postępowania z urzędu, gdy wierzyciel w ciągu sześciu miesięcy nie dokonał czynności potrzebnej do dalszego prowadzenia postępowania lub nie zażądał podjęcia zawieszonego postępowania.
Jeżeli na skutek bezczynności wierzyciela postępowanie egzekucyjne zostało z urzędu umorzone (art. 824 § 1 pkt 4 kpc), to stosując odpowiednio art. 182 § 2 kpc przyjąć należy, iż wniosek o wszczęcie egzekucji nie wywiera żadnych skutków, jakie ustawa wiąże ze złożeniem tego wniosku. W konsekwencji jeżeli złożenie przez wierzyciela wniosku o wszczęcie egzekucji, przerywa bieg przedawnienia, to umorzenie tej egzekucji na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 kpc, powoduje że z wnioskiem o wszczęcie egzekucji przestajemy łączyć taki skutek. Przedawnienie roszczeń wierzyciela należy więc liczyć tak jakby nie nastąpiła przerwa biegu przedawnienia. Wierzyciel, nie chcąc narazić się na zarzut przedawnienia swoich roszczeń, musi więc złożyć ponowny wniosek o wszczęcie egzekucji przed upływem okresu przedawnienia.
Druga sytuacja zachodzi w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela (art. 825 § 1 pkt 1 kpc.). Umorzenie postępowania z tej przyczyny niweczy skutki przerwy biegu przedawnienia spowodowane złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji. W postępowaniu egzekucyjnym ma, na podstawie art. 13 § 2 kpc., odpowiednie zastosowanie art. 203 § 2 zdanie pierwsze kpc, co oznacza, iż umorzenie tego postępowania niweczy przerwę przedawnienia spowodowaną jego wszczęciem. Trzeba dodać, że nie ma znaczenia charakter egzekwowanej wierzytelności.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz