Wzruszenie skutków prawnych wadliwego wypowiedzenia lub oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia możliwe jest wyłącznie na drodze sądowej. Terminy dochodzenia roszczeń określone w art. 264 kp.
Treść żądania określona jest w art. 45 i art. 56 k.p. (odszkodowanie, uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne, przywrócenie do pracy).
Wysokość odszkodowania określona jest w art. 47 [1] kp, 58 kp.
Zmiana żądania jedynie w piśmie procesowym. Zmiana pierwotnie wybranego roszczenia na roszczenie alternatywne wymaga co do zasady zgody drugiej strony (art. 61 § 1 k.c.).
Wartość przedmiotu sporu określona w art. art. 23[1] k.p.c. Przy żądaniu odszkodowania zastosowanie ma art. 19 § 1 kpc. Nie kumulować roszczeń (art. 21 kpc.) – najpierw najlepiej żądać przywrócenia do pracy a następnie dopiero wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.
Pracownik zgłaszając żądanie uznania wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne lub żądanie przywrócenia do pracy może złożyć wniosek o nałożenie na pracodawcę obowiązku dalszego zatrudnienia (art. 477[2] § 2 kpc.)
W sprawach dotyczących rozwiązania stosunku pracy ciężar udowodnienia istnienia uzasadnionej jego przyczyny spoczywa na pracodawcy, mimo że to pracownik (powód) z nieistnienia tej przyczyny wywodzi skutki prawne. Pracownika obciąża dowód, iż przyczyna ta jest nieprawdziwa albo nie stanowi dostatecznego usprawiedliwienia dla decyzji pracodawcy, bądź też wypowiedzenie narusza zasady współżycia społecznego.
W sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron. tj. art. 246 k.p.c., art. 247 k.p.c. w zw. z art. 304 k.p.c., a także z art. 74 k.c.
Opłatę ustala się stosownie do treści art. 35 ust.1 ustawy o kosztach. Koszty zastępstwa stosownie do § 9 ust. 1 rozporządzenia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz