Braki w uzasadnieniu orzeczenia sądu – zarzuty z art. 141 § 4 ppsa

Uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze (...).

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem NSA, brak szczegółowego odniesienia się przez WSA do wszystkich zarzutów zawartych w skardze i skoncentrowanie się tylko na istotnych kwestiach, nie jest wadliwe, o ile to te kwestie mają znaczenie dla rozstrzygnięcia, a wątki pominięte mają jedynie charakter uboczny i nie rzutują na wynik sprawy.

Sąd dopuszcza się uchybienia braku rozważenia istotnych zarzutów wówczas gdy:

- nie odnosi się do nich w uzasadnieniu wcale; 

- odnosi się do nich w ten sposób, że uznaje je za niezasadne bez jakiejkolwiek dalszej argumentacji lub nie dość wnikliwej argumentacji.

Podobnie należy ocenić: argumentację ograniczającą się do stwierdzenia, że organ w sposób wyczerpujący do kwestii tej się odniósł (czyli bez własnej argumentacji) oraz niemal dosłowne powielenie stanowiska tego organu (również bez własnej argumentacji).

Sąd powinien wskazać jednoznacznie jaki stan faktyczny przyjął za podstawę rozstrzygnięcia. Braki w uzasadnieniu orzeczenia sądu pierwszej instancji odnośnie do stanowiska w zakresie stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, powinny być kontestowane przy pomocy zarzutu naruszenia art. 141 § 4 Ppsa.

Najczęstsze uchybienia w tym zakresie dotyczą sytuacji gdy: 

- sąd nie przestawił stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia wcale; 

- poszczególne fragmenty uzasadnienia zawierają wyraźnie sprzeczne istotne w sprawie ustalenia; - inny stan faktyczny wynika z przedstawionego w uzasadnieniu stanu sprawy, a czego innego dotyczą wywody sądu ujęte w ramach podstawy prawnej rozstrzygnięcia i jej wyjaśnienia;

- fragment uzasadnienia części prawnej, zawierający własne stanowisko sądu co do stanu faktycznego pozostaje w sprzeczności z powołanym przez organ orzecznictwem;

- w uzasadnieniu sąd wypowiedział się w danej kwestii i – jak twierdzi – podziela w tym zakresie stanowisko organu, podczas gdy ten organ wypowiedział stanowisko odmienne;

- uzasadnienie zawierające ocenę prawną odnosi się do niestanowiących istoty sporu kwestii – nie można jednoznacznie ustalić jakie jest stanowisko sądu w kwestii kluczowej dla rozstrzygnięcia sprawy;

- nie został prawidłowo ustalony stan faktyczny sprawy – z uzasadnienia sądu nie wynika, że organy odniosły się do wszystkich wniosków skarżącej.

CZYTAJ WIĘCEJ >>