Zasada swobodnej oceny dowodów - zarzuty z art. 233 kpc

Zarzuty z tej podstawy formułowane są rozmaicie. Najczęściej spotykane można ogólnie ująć w dwóch punktach: Sąd uznał fakty za nieudowodnione lub po prostu pominął je w swym uzasadnieniu, mimo istnienia podstawy do ich uwzględnienia w materiale sprawy (1); Ustalone przez sąd fakty nie wynikają z materiału sprawy (2).

Do pierwszej kategorii zaliczam, sytuacje gdy: 

- sąd pominął środek dowodowy z którego wynikają istotne fakty (np.: polisę, protokół, świadka i jego zeznania);

- sąd pominął istotne fakty wynikające z przeprowadzonego dowodu (np. wysokość zarobków ubezpieczonego - w sprawie o wysokość emerytury); 

- sąd błędnie ustalił na kim spoczywa obowiązek dowodowy (np. z uzasadnienia: z ustalonych przez sąd okoliczności, że strony łączyła umowa przewozu i przewozy w okresach wskazywanych przez powoda zostały rzeczywiście wykonywane wynika domniemanie iż wynagrodzenie wskazane w fakturach VAT odpowiada zobowiązaniu pozwanego. Pozwany nie może obalić tego domniemania przez proste zaprzeczenie);

- środek poznania faktu okazał się wiarygodny (np. zaznania świadka).

Do drugiej kategorii zaliczam, sytuacje gdy: 

- materiał dowodowy „wyraża za mało” (np. z materiału dowodowego sprawy nie wynika najistotniejsza cecha różnicująca umowę o dzieło i umowę o świadczenie usług, a sąd przyjął że strony łączy umowa o świadczenie usług); 

- sąd dochodzi do ustaleń zupełnie odmiennych lub stoją one w sprzeczności z materiałem dowodowym (np. fakt wykonywania umowy zlecenia nie wynika z materiału sprawy – strony łączyła umowa o pracę); 

- materiał dowodowy dotyczy „innego zakresu” – postępowanie dowodowe nie obejmuje zakresu roszczenia, lecz inny zakres (przy braku wynikania) (np. sąd oceniając prawo do wynagrodzenia dokonuje analizy materiału dowodowego dotyczącego innego aniżeli zakreślonego w pozwie okresu i wnioski stąd wynikające przenosi na okres sporny); 

 - środek poznania faktu okazał niewiarygodny (np. sąd wywiódł z opinii ustalenia istotne dla rozstrzygnięcia, pomimo oczywistych niedorzeczności wynikających z jej treści).

Do trzeciej kategorii (pozostałe) zaliczam sytuacje, gdy: 

- wywody sądu są logicznie niespójne (np. sąd dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o dowody którym odmówił wiary albo sąd odmówił wiarygodności zaznaniom świadków – za czym przemawiały powiązania pracownicze z pozwaną, z drugiej strony przyznał walor wiarygodności innym świadkom pomijając całkowicie ten fakt, że są oni pracownika spółki kierowanej przez powódkę) 

- sąd dokonał oceny dowodów „en bloc” (wszystkie dowody powoda są niewiarygodne, wszystkie dowody pozwanego – wiarygodne)

CZYTAJ WIĘCEJ >>