Przekonuje
argumentacja, że odpowiednie - po
myśli art. 138 n § 3 OrdPU - stosowanie
przepisów o kosztach pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z
urzędu, wydanych na podstawie art. 41b ust. 2 ustawy o doradztwie podatkowym
oznacza stosowanie z odpowiednimi modyfikacjami.
Oczywistym jest, że pojęcie wartości przedmiotu
zaskarżenia nie funkcjonuje na etapie postępowania podatkowego, a pojawia się
dopiero w postępowaniu sądowoadministracyjnym. W takiej sytuacji, odpowiednie
stosowanie przepisów wykonawczych do art.
41b ust. 2 ustawy o doradztwie podatkowym (rozporządzenia) czyli stosowanie – jak wskazano powyżej - z
odpowiednimi modyfikacjami prowadzi do wniosku, że wartości przedmiotu
zaskarżenia w postępowaniu podatkowym odpowiada należność pieniężna. O tym zresztą
stanowi art. 216 ppsa. (zob. m.in. moja sprawa I SA/Gl 237/21)
Następnie organy podatkowe powinny uwzględnić stopień zawiłości sprawy.
Dalej organ winien uwzględnić realny nakład pracy skarżącego, w tym jego dojazd do siedziby organu, czas poświęcony na czytanie akt oraz na wszystkie inne dokonane przez niego czynności.
Obniżenie wynagrodzenia należnego tymczasowemu pełnomocnikowi szczególnemu musi być starannie i przekonująco uzasadnione. Stanowisko organu nie może opierać się na przekonaniu o ustaleniu w Rozporządzeniu zawyżonych stawek wynagrodzeń wskutek powiązania z wartością przedmiotu sporu (sporną należnością pieniężną).
Na ocenę zasadności przyznania wynagrodzenia w określonej niższej niż podstawowa wysokości winny mieć wpływ takie czynniki jak:
- moment ustanowienia pełnomocnika, a zatem zakres czynności jakich racjonalnie mógł dokonać w czasie pełnienia funkcji,
- działania podjęte przez organ, gdyż to aktywność organów podatkowych pośrednio determinują podejmowane przez pełnomocnika czynności,
- wpływ działań podjętych przez pełnomocnika na przebieg postępowania podatkowego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz