O dopuszczalności zastosowania przepisów o zabezpieczeniu przesądzają dwie okoliczności – po pierwsze, prawidłowe określenie przybliżonej kwoty zobowiązania, a po drugie – zaistnienie uzasadnionej obawy, że to przybliżone zobowiązanie (w określonej przez organ wysokości) nie zostanie wykonane.
Analiza zasadności zastosowania zabezpieczania wymaga zestawienia sytuacji majątkowej podatnika z wielkością przewidywanej wysokości zobowiązania, gdyż to porównanie może dać odpowiedź, czy zachodzi uzasadniona obawa niewykonania zobowiązania podatkowego także w ramach postępowania egzekucyjnego. Wadliwe zatem określenie przybliżonej kwoty zobowiązania podatkowego poprzez jego zawyżenie, nie pozwala na dokonanie oceny zasadności zastosowania zabezpieczenia na tle sytuacji majątkowej podatnika.
Zdarza się, że przywoływane przez organ okoliczności dla uzasadnienia nieprawidłowości w ewidencjonowaniu zdarzeń gospodarczych (w celu określenia przybliżonych kwot zobowiązań podatkowych) opierają się na nieznajdujących potwierdzenia argumentach np.:
- organ twierdzi, że transakcje ujęte w zakwestionowanych fakturach w rzeczywistości nie zostały dokonane, podczas gdy nie ulega wątpliwości, że oparciem dla niektórych z nich były rzeczywiście przeprowadzone transakcje,
- organ twierdzi, że dana spółka dokonywać miała nabycia towarów od od innej spółki, podczas gdy w szczególnym zestawieniu faktur zakupu za dany okres, zawartym w decyzji nie wymieniono faktur, które miałyby od tej innej spółki pochodzić,
- organ odwoławczy twierdzi, że Naczelnik zakwestionował dane faktury jako nieodzwierciedlające rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a twierdzeniu temu wprost przeczy decyzja tego organu uchylająca decyzję wymiarową,
- organ twierdzi, że transakcje nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, lecz nie wyjaśnia, czy ma na myśli „puste faktury” w sensie ścisłym, za którymi nie szedł żaden towar, czy też takie, że towar był tyle, że spółka nie mogła nabyć towaru od wystawców. W tym ostatnim przypadku analizie od strony dowodowej podlega dobra wiara podatnika. Niezależnie od powyższego - z faktu, iż spółka dokonywała odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur, co do których organ ma uzasadnione podejrzenie nierzetelności organ nie powinien wyprowadzać wprost wniosku o istnieniu uzasadnionej obawy, gdyż okoliczność ta nie musi, w powiązaniu z sytuacją finansową spółki, automatycznie o tym świadczyć.
Zdarza się również, że organ wadliwie przeprowadza analizę finansową i majątkową spółki:
- analizując poszczególne wskaźniki (np. wskaźnika ogólnego zadłużenia, wskaźnika bieżącej płynności) dopuszcza się manipulacji. Nawet, kiedy stwierdza pogorszenie wyników finansowych, wskaźników ekonomicznych działalności danego podatnika, to każdorazowo ma jeszcze obowiązek rozważyć czy jest to tendencja o charakterze trwałym, czy też są realnie widoki na jej przełamanie;
- opiera ustalenia na nieaktualnych danych;
- pomija istotny składnik majątku podatnika;
- w swych ustaleniach nie odnosi się do przychodu spółki, lecz do dochodu albo wprawdzie odnosi się do nich ale nie dokonuje porównania tych kwot i nie ocenia, czy świadczą one o realnej możliwości wywiązania się z zobowiązań podatkowych;
- odwołuje się do przychodów spółki, które znacznie przewyższają przybliżoną kwotę zobowiązania podatkowego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz