Przekonuje stanowisko, że uchybienie polegające na niepoinformowaniu osoby głuchej o przysługujących jej uprawnieniach, niezweryfikowanie przez notariusza czy treść czynności jest jej zrozumiała i co za tym idzie niezamieszczenie o tym wzmianki w treści aktu, nie ma charakteru jedynie porządkowego. Stwierdzenie głuchoty w rozumieniu art. 87 § 1 pkt 2 i 3 ustawy prawo o notariacie skutkować powinno ustaleniem nieważności dokonanej przez nią czynności z uwagi na niezachowanie wymaganej formy (art. 73 par. 2 zd. 1 kc w zw. z art. 158 kc.). Z funkcjonalnej analizy wspomnianego przepisu wywieść należy wniosek, że jego dyspozycją są objęte nie tylko przypadki całkowitej głuchoty, ale też sytuacje, w których upośledzenie słuchu jest na tyle znaczne, że nie jest możliwe prawidłowe porozumienie się z daną osobą.
Zasadniczo osoba, która słyszy jedynie 4 na 10 kierowanych do niej słów przede wszystkim może znajdować się w stanie wyłączającym świadome powzięcie decyzji i wyrażenie woli w tym sensie, że może do końca nie rozumieć znaczenia dokonanej przez siebie czynności polegającej na udzieleniu pełnomocnictwa. Sam zaś fakt, iż nie dopytuje lub nie prosi o powtórzenie nie oznacza implicite, iż rozumie ona treść udzielonego pełnomocnictwa. Nie chodzi bowiem o subiektywne przekonanie osoby, iż działa ona w stanie umożliwiającym świadome i swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli a obiektywną możliwość takiego działania. Sytuacja przedstawia się inaczej, gdy osoba głucha lub głuchoniema jest w stanie przeczytać umowę, zainicjować korekty jej postanowień, posiada umiejętność „czytania z ust”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz