Opłata za pobyt w domu pomocy społecznej wnoszona przez mieszkańca domu, stanowi nie więcej niż 70 % jego dochodu. Co do zasady pozostałą kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy kosztem utrzymania w DPS, a opłatą wnoszoną przez zobowiązanego (brak małżonka, wstępnych i zstępnych) winna uiszczać gmina.
W przypadku stwierdzonych przez pracownika socjalnego dysproporcji między udokumentowaną wysokością dochodu a sytuacją majątkową osoby lub rodziny, wskazującą, że osoba ta lub rodzina jest w stanie przezwyciężyć trudną sytuację życiową, wykorzystując własne zasoby majątkowe, w szczególności w przypadku posiadania znacznych zasobów finansowych, wartościowych przedmiotów majątkowych lub nieruchomości, można odmówić przyznania świadczenia.
Praktyczne znaczenie tego przepisu jest takie, że w wypadku zadeklarowania jedynego dochodu np. z tytułu emerytury, przy jednoczesnym posiadaniu nieruchomości przez mieszkańca domu organ może stwierdzić wskazaną w nim dysproporcje i ustalić opłatę w pełnej wysokości.
W świetle obowiązujących przepisów nie ma możliwości domagania się zbycia przez mieszkańca domu pomocy społecznej posiadanego majątku w celu pokrycia kosztów jego pobytu w placówce.
Art. 61 ust. 3 zdanie 2 ustawy o pomocy społecznej, który daje gminie prawo dochodzenia zwrotu wydatków poniesionych z tytułu opłat wnoszonych za pobyt w domu pomocy społecznej, które według art. 61 ust. 2 pkt 2 powinni ponosić w kolejności – małżonek, zstępni, wstępni. Przedmiotem postępowania administracyjnego jest w tym przypadku ustalenie kwoty podlegającej zwrotowi oraz osób zobowiązanych.
Istnienie cywilnoprawnego stosunku dożywocia pomiędzy mieszkańcem domu pomocy społecznej a jednym ze zstępnych, nie ma wpływu na zobowiązania pozostałych osób wymienionych w art. 61 ust. 2 pkt 2 ustawy o pomocy społecznej i nie może uzasadniać nałożenia obowiązku ponoszenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej wyłącznie na tego zstępnego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz