Upadłość konsumencką w trybie podstawowym określa art. 491[1] ust. 2 p.u. Uproszczoną upadłość konsumencką określa 491[1] ust. 1 p.u. W trybie uproszczonym syndyk bez konieczności uzyskania uprzedniej zgody sędziego komisarza bądź rady wierzycieli likwiduje masę upadłości, sporządza projekt planu spłaty wierzycieli, składa plan spłaty wierzycieli do sądu.
Prawo upadłościowe wprowadza dwa alternatywne rozwiązania prowadzące do oddłużenia upadłego: 1) instytucję ustalania planu spłaty (podstawowe) albo 2) umorzenia (ewentualnie warunkowego umorzenia) zobowiązań upadłego bez ustalania planu spłaty (wyjątkowe).
W postanowieniu o ustaleniu planu spłaty wierzycieli sąd określa, w jakim zakresie i w jakim czasie, upadły jest obowiązany spłacać zobowiązania oraz jaka część zobowiązań upadłego powstałych przed dniem ogłoszenia upadłości zostanie umorzona po wykonaniu planu spłaty wierzycieli.
W postanowieniu o ustaleniu planu spłaty wierzycieli sąd określa, w jakim zakresie i w jakim czasie, upadły jest obowiązany spłacać zobowiązania oraz jaka część zobowiązań upadłego powstałych przed dniem ogłoszenia upadłości zostanie umorzona po wykonaniu planu spłaty wierzycieli.
Kwestia ustalenia planu spłaty należy do dyskrecjonalnej władzy sędziowskiej i jest w znacznym stopniu uznaniowa; nie mniej jednak sąd powinien prawidłowo uzasadnić czym kierował się ustalając plan spłaty na warunkach wskazanych w treści postanowienia. Najczęściej sądy analizują dochody i wydatki upadłych przyjmując zasadę, że kwota spłaty winna stanowić różnicę między możliwościami zarobkowymi (finansowymi) upadłych a kwotą koniecznych wydatków związanych z utrzymaniem. Regułą jest, że rata miesięczna jest od tej różnicy mniejsza z uwagi na tzw. nieprzewidziane wydatki (albo nie ma jej wcale, gdy te koszty wpadkowe stanowią różnicę - zob. pkt 2). Zdarza się również (sporadycznie), że jest większa, gdy sąd ustali koszty maksymalne. Bywa również i tak, że zasada powyższa nie przyjmuje się wcale i sąd przystaje na wysokość rat odpowiadających wpływom z zajęć zasilających fundusze upadłości w okresie trwania postępowania.
Jeśli osobista sytuacja upadłego w oczywisty sposób wskazuje, że nie byłby on zdolny do dokonania jakichkolwiek spłat w ramach planu spłaty wierzycieli sąd ma możliwość umorzenia zobowiązań (warunkowego umorzenia zobowiązań) upadłego bez ustalenia planu spłaty wierzycieli.
Tu zamieściłbym sytuacje: po pierwsze: tę określoną powyżej tzn. gdy koszty wpadkowe stanowią różnicę; po wtóre, gdy wydatki konieczne upadłego przewyższają dochody.
Sąd wydaje postanowienie o odmowie "oddłużenia" gdy: 1) upadły doprowadził do swojej niewypłacalności lub istotnie zwiększył jej stopień w sposób celowy, w szczególności przez trwonienie części składowych majątku oraz celowe nieregulowanie wymagalnych zobowiązań, 2) w okresie dziesięciu lat przed dniem zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości w stosunku do upadłego prowadzono postępowanie upadłościowe, w którym umorzono całość lub część jego zobowiązań - chyba że jest to uzasadnione względami słuszności lub względami humanitarnymi.
Nie podlegają umorzeniu zobowiązania o charakterze alimentacyjnym, zobowiązania wynikające z rent z tytułu odszkodowania za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci, zobowiązania do zapłaty orzeczonych przez sąd kar grzywny, a także do wykonania obowiązku naprawienia szkody oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, zobowiązania do zapłaty nawiązki lub świadczenia pieniężnego orzeczonych przez sąd jako środek karny lub środek związany z poddaniem sprawcy próbie, jak również zobowiązania do naprawienia szkody wynikającej z przestępstwa lub wykroczenia stwierdzonego prawomocnym orzeczeniem oraz zobowiązania, których upadły umyślnie nie ujawnił, jeżeli wierzyciel nie brał udziału w postępowaniu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz