Przywrócenie do pracy

Pracownikowi zatrudnionemu na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, któremu wypowiedziano umowę o pracę w sposób nieuzasadniony lub z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umów o pracę, przysługują alternatywne roszczenia o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne, a jeśli umowa uległa rozwiązaniu - o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie – w zastrzeżonym tylko dla nich terminie zawitym. 

Sąd pracy może nie uwzględnić zgłoszonego w pozwie żądania przywrócenia do pracy i w jego miejsce orzec o odszkodowaniu, lecz tylko wtedy, „jeżeli ustali”, że przywrócenie do pracy byłoby niemożliwe lub niecelowe. Przykładem niemożliwości przywrócenia pracownika do pracy na dotychczasowych warunkach jest likwidacja stanowiska pracy i brak środków na utrzymanie dotychczasowego poziomu zatrudnienia. Niecelowości natomiast, uzasadnione przypuszczenie, że po restytucji stosunku pracy powtórzy się sytuacja, na którą zasadnie powoływał się pracodawca, jako na przyczynę zwolnienia pracownika w tym trybie, np. nieradzenie sobie przez pracownika z obowiązkami zawodowymi.

Zgłoszenie w ciągu siedmiu dni od przywrócenia do pracy gotowości niezwłocznego jej podjęcia może być dokonane przez każde zachowanie pracownika, objawiające w dostateczny sposób jego zamiar kontynuowania reaktywowanego stosunku pracy, w szczególności przez faktyczne podjęcie i wykonywanie pracy na stanowisku, na które został przywrócony wyrokiem sądu.

Pracownikowi przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za czas niewykonywania pracy, jeśli pracodawca, wbrew prawomocnemu wyrokowi przywracającemu pracownika do pracy na poprzednich warunkach, nie dopuszcza go do pracy, mimo zgłoszenia gotowości jej wykonywania.

CZYTAJ WIĘCEJ >>