Sąd krajowy rozpatrujący spór między jednostkami, w którym dokonanie wykładni stosownych przepisów prawa krajowego w zgodzie z tą klauzulą jest niemożliwe, musi w ramach swoich właściwości zapewnić jednostkom ochronę prawną przysługującą im na podstawie art. 47 Karty oraz zagwarantować pełną skuteczność tego postanowienia, w razie konieczności poprzez odstąpienie od stosowania wszelkich przepisów prawa krajowego, które stoją z nim w sprzeczności.
Trybunał stwierdził, że odmienne traktowanie wprowadzone przez właściwe prawo krajowe, narusza ustanowione w art. 47 Karty prawo podstawowe do skutecznego środka prawnego, ponieważ pracownik zatrudniony na czas określony zostaje pozbawiony możliwości – z której korzysta jednak pracownik zatrudniony na czas nieokreślony – uprzedniego dokonania oceny, czy należy wystąpić do sądu z powództwem na decyzję o rozwiązaniu z nim umowy o pracę oraz w stosownym wypadku wnieść odwołanie, które dokładnie kwestionowałoby przyczyny takiego rozwiązania.
W rozpatrywanej sprawie Trybunał stwierdził, że sąd krajowy jest zobowiązany zapewnić w ramach swojej właściwości ochronę prawną przysługującą jednostkom na podstawie art. 47 Karty przez odstąpienie od stosowania art. 30 § 4 kodeksu pracy w niezbędnym zakresie (w zakresie w jakim nie został w nim wskazany obowiązek podania przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę na czas określony – DC) celem zagwarantowania pełnej skuteczności tego postanowienia Karty (pomimo braku stosownego przepisu kp., uznać wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony bez wskazania przyczyny wypowiedzenia jako wadliwe - DC).
Wyrok ma jednak ogólniejsze znaczenie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz