Obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo (art. 128 kro). Uprawnionym do świadczeń alimentacyjnych jest w tym przypadku tylko ten, kto znajduje się w niedostatku (art. 133 §2 kro).
Obowiązek alimentacyjny orzekany na podstawie art. 128 i n. kro., inaczej niż w przypadku art. 27 kro, nie ma za zadanie zapewnić uprawnionemu równej stopy życiową z zobowiązanym. Jego zadaniem jest jedynie usunięcie stanu niedostatku.
Stan niedostatku, jak się powszechnie przyjmuje istnieje wtedy, gdy osoba uprawniona nie tyle, że nie posiada żadnych środków utrzymania, ale nie mogą zostać w pełni zaspokojone jej usprawiedliwione potrzeby (por. orz. Sądu Najwyższego dnia 23 października 1962r., III Cr 16/62, opublik. w OSPiKA 1964/10/191).
Dodatkowo na powodzie – poza obowiązkiem wykazania stanu niedostatku - ciąży obowiązek udowodnienia, że sytuacja finansowa bądź w ogóle możliwości zarobkowe zobowiązanego pozwalają na zasądzenie alimentów w żądanej wysokości (art. 135 §1 kro).
Zobowiązany może uchylić się od wykonania obowiązku alimentacyjnego względem uprawnionego, jeżeli żądanie alimentów jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 144[1] kro)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz