Na gruncie powszechnego prawa pracy, przy oznaczaniu upływu terminu wypowiedzenia panuje zgoda co do tego, że w odniesieniu do okresów będących wielokrotnością tygodnia lub miesiąca nie stosuje się przepisów Kodeksu cywilnego. Okres wypowiedzenia umowy o pracę obejmujący tydzień lub miesiąc albo ich wielokrotność kończy się odpowiednio w sobotę lub w ostatnim dniu miesiąca. Ograniczenia wynikające z art.30 § 2[1] kp są czytelne, bo sobota czy ostatni dzień miesiąca są łatwo identyfikowalne w wymiarze uniwersalnym (inaczej np. dzień końca semestu - w ustawie o szkolnictwie wyższym).
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 kwietnia 2011 roku w sprawie II PK 302/10 i z dnia 12 lipca 2012 roku w sprawie II PK 300/11, podkreślił, że okres wypowiedzenia umowy o pracę rozpoczyna swój bieg od następnego dnia po złożeniu wypowiedzenia, czyli jeżeli nie nastąpiło ono innego dnia niż dzień dokładnie odpowiadający terminowi wypowiedzenia (np. ostatni dzień miesiąca przy okresie wypowiedzenia liczonym w miesiącach), to okres wypowiedzenia ulega przedłużeniu o liczbę dni, które upłyną do wymaganego terminu wypowiedzenia.
Na gruncie konkretnych stanów faktycznych istotnego znaczenia nabierają - oprócz wskazanego wyżej okresu wypowiedzenia i terminu wypowiedzenia - inne jeszcze okoliczności.
1) określenie roszczenia o wypłatę wynagrodzenia stosownie do treści art. 49 kp;
2) nabycie uprawnienia do wskazanego w ustawie okresu wypowiedzenia (staż pracy);
3) tzw. "stan wypowiedzenia";
4) niezależność uprawnień przewidzianych w art. 49 kp od roszczeń z art. 45 § 1 kp;
5) znaczenie prawdziwości wskazanej przyczyny wypowiedzenia umowy dla jego skuteczności;
6) terminy wypowiedzenia określone w innych ustawach (np. Karcie Nauczyciela)
7) podstawy rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika w trybie art. 55 § 1 [1] KP (np. uchybienia obowiązkowi wypłaty wynagrodzenia)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz