Obowiązek wypowiedzenia się co do twierdzeń strony przeciwnej i przytoczenia własnych twierdzeń co do okoliczności faktycznych na poparcie swojego stanowiska, ma na celu zakreślenie okoliczności spornych i bezspornych między stronami, co z kolei decydująco wpływa na kierunek prowadzenia ewentualnego postępowania dowodowego i skoncentrowania go na faktach rzeczywiście istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.
Stąd bezskuteczne procesowo jest oświadczenie strony procesowej, że zaprzecza wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej poza tymi które wyraźnie przyznaje oraz twierdzenie, iż druga strona nie udowodniła konkretnych okoliczności (o konieczności dowodzenia określonych faktów rozstrzyga sąd biorąc pod uwagę to, jakie okoliczności są między stronami sporne). Tego rodzaju stwierdzenia są sementycznie puste i jako takie nie powodują, że wszystkie fakty istotne dla rozstrzygnięcia sporu stają się sporne i wymagają dowodu.
Należy więc przyjąć, że jeżeli jedna ze stron zaprzecza określonym twierdzeniom strony przeciwnej, powinna to uczynić w sposób wyraźny, a w przypadku gdy twierdzenie strony przeciwnej poparte jest określonymi dowodami, zaprzeczenie powinno być uzupełnione ustosunkowaniem się do tych dowodów.
Czasami nie odróżnia się w postępowaniu przyznania faktów od przyznania roszczenia (według przyjętej terminologii „uznania” roszczenia, (pretensji, żądania). Ustawa jednak nie zna „fikcji” uznania roszczenia strony przeciwnej przez milczenie, sąd jest zawsze obowiązany rozważyć, czy przytoczone przez nią fakty - czy to udowodnione, czy przyznane, czy pominięte milczeniem, lecz na podstawie wyników całej rozprawy (wszystkich okoliczności sprawy, całego materiału procesowego) uznane za przyznane, uzasadniają roszczenie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz