Użyczenie lokalu, części domu (piętra), a nawet całego budynku, celem zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych w ramach bliskich stosunków rodzinnych jest obecnie bardzo popularne. W związku z tym coraz bardziej powszechny jest problem rozliczenia nakładów (prac remontowych i adaptacyjnych) poczynionych przez biorących w użyczenie na rzecz używaną.
Do rozliczenia takich nakładów zastosowanie w pierwszej kolejności postanowienia umowy, a w razie jej braku albo odpadnięcia tego tytułu przepisy kodeksu cywilnego o zobowiązaniach.
W przeważającej liczbie przypadków strony nie uzgadniają sposobu rozliczenia nakładów poczynionych na nieruchomość. Nakłady te realizowane są za wiedzą i zgodą oddających rzecz w użyczenie, celem zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych najbliższych (np. „dzieci”, wnuków). Jak wyjaśniono w judykatach wydanych na gruncie takich stanów faktycznych, do rozliczenia nakładów na rzecz użyczoną, uzgodnionych przez strony i dokonanych w interesie biorącego w użyczenie nie znajduje zastosowania art. 753 § 2 zdanie drugie k.c. w zw. z art. 713 k.c. Zgoda użyczającego wskazuje bowiem na istnienie między stronami porozumienia umownego dotyczącego dokonania nakładów - porozumienie takie wyklucza uznanie, że komodatariusz działał sine mandatu w rozumieniu art. 752 k.c. Ustawodawca odsyła do negotiorum gestio jako modelowego rozwiązania kwestii rozliczenia nakładów w sytuacjach, w których podmiot ponosi wydatki i nakłady przynoszące korzyść drugiej stronie stosunku obligacyjnego, a nie czyni ich - w ujęciu prawnym - dla siebie.
Powyższe okoliczności wypełniają hipotezę świadczenia nienależnego, o jakim mowa w art. 410 § 2 k.c., do którego stosuje się przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. Taka kwalifikacja znajduje potwierdzenie w szeregu orzeczeń odnoszących się do stanów faktycznych, których istotą jest poczynienie nakładów na cudzym gruncie, tak w relacjach rodzinnych, jak i gospodarczych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz