W skardze na postanowienie komornika sądowego o przekazaniu sprawy do prowadzenia innemu komornikowi według właściwości w części dotyczącej ustalenia we wskazanym postanowieniu kosztów postępowania egzekucyjnego wierzyciel domagał się uchylenia zaskarżonego postanowienia. W jego ocenie komornik przekazując sprawę innemu komornikowi w związku z tzw. zbiegiem egzekucji sądowych, nie ustala kosztów postępowania egzekucyjnego. Te podlegają ustaleniu dopiero w związku z zakończeniem postępowania egzekucyjnego.
W przypadku zaistnienia tzw. zbiegu egzekucji sądowych, przepis art. 773 [1] §3 kpc. stanowi, że przekazując sprawę, komornik obowiązany jest rozliczyć koszty egzekucji. W przeciwieństwie więc do przepisu art. 770 kpc., ustawodawca posługuje się pojęciem nie ustalenia kosztów egzekucji, lecz ich rozliczenia. Nie mamy tutaj do czynienia z tzw. niekonsekwencją ustawodawcy, lecz z celowym zabiegiem legislacyjnym. Już literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że przekazując sprawę komornik sądowy nie ma obowiązku wydania postanowienia na podstawie art. 770 k.p.c., ustalającego koszty postępowania egzekucyjnego. Komornik sądowy ma jednak obowiązek dokonania czynności technicznej, tj. rozliczenia dotychczasowych kosztów (art. 773 [1] § 3 k.p.c.), celem umożliwienia kontynuowania postępowania egzekucyjnego przez kolejnego komornika sądowego i umożliwienie mu ustalenia wszystkich kosztów, całego postępowania egzekucyjnego, w orzeczeniu kończącym to postępowanie.
Z takim uregulowaniem normatywnym harmonizuje regulacja zawarta w przepisie art. 16 ust. 3 ustawy o kosztach komorniczych, z której wynika, że przekazując sprawę, komornik zwraca niewykorzystaną zaliczkę lub jej część pobraną na poczet wydatków. Wskazana regulacja stanowi zresztą potwierdzenie i kontynuację unormowania wskazanego stanu rzeczy w tzw. ujęciu historycznym.
Ustalenie kosztów egzekucyjnych następuje dopiero w związku z ostatnią czynnością egzekucyjną (art. 770 kpc). Wtedy dopiero znany jest ostateczny wynik egzekucji, organ egzekucyjny ma wiedzę odnośnie tego, czy poniesione koszty egzekucji rzeczywiście były celowe i kto powinien ponieść koszty takiej egzekucji, choćby w sytuacji jej ostatecznej bezskuteczności. Dotyczy to również wydatków, które w przypadku skutecznej i zasadnie wszczętej egzekucji poniesie dłużnik egzekwowany, zaś w przypadku egzekucji bezskutecznej lub niezasadnie wszczętej, wierzyciel egzekwujący (zob. uchwała SN z dn. 6 września 2001 r. sygn. III CZP 39/01 – OSNC 2002/4/176).
Wszystko powyższe świadczy o tym, że także w sytuacji zaistnienia tzw. zbiegu egzekucji komorniczych, komornik przekazujący sprawę, nie ustala odrębnie wydanym postanowieniem kosztów dotychczasowej egzekucji, tylko je rozlicza, tzn. odnotowuje ich zakres oraz to, czy i w jakiej części oraz przez kogo zostały uiszczone. Koszty postępowania egzekucyjnego (w tym z tytułu wydatków), w przypadku określonym przepisem art. 773 [1] kpc, ustala nie komornik przekazujący sprawę, lecz ten, który sprawę zgodnie z regulacją ustawową, przejmuje do prowadzenia, a jego czynności kończą prowadzone wcześniej przez innego komornika postępowanie egzekucyjne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz